Η πρώτη δέχτηκε τα βάναυσα χτυπήματα ενός Πακιστανού, ο οποίος της επιτέθηκε για να τη βιάσει.
Η δεύτερη δέχτηκε σφαίρες στο κεφάλι από τον ίδιο της τον πατέρα, ο οποίος θέλησε να τη σκοτώσει για να εκδικηθεί τη μητέρα της. Στο πλευρό τους, καθημερινά, οι δικοί τους άνθρωποι, ανεβαίνουν με τη σειρά τους τον δικό τους Γολγοθά.
Ηταν Ιούλιος του 2012 όταν η Μυρτώ έκανε τις διακοπές της με τη μητέρα και την αδελφή της στην Πάρο. Εκεί που ο Πακιστανός Αχμέτ Βακάς εντόπισε τη 15χρονη τότε κοπέλα, την ακολούθησε, και αφού την κακοποίησε σεξουαλικά, την άρπαξε από το κεφάλι χτυπώντας το στα βράχια. Οταν τη βρήκε η μητέρα της λίγη ώρα αργότερα, δυστυχώς η κατάστασή της ήταν ήδη πάρα πολύ σοβαρή.
Τον Αύγουστο του 2013, έναν χρόνο μετά την επίθεση στη Μυρτώ, μια άλλη εγκληματική πράξη, αυτή της επίθεσης στη 16χρονη Ασπασία από τον ίδιο της τον πατέρα, συγκλονίζει τους πάντες. Ο δράστης, τυφλωμένος από τη ζήλια για τη μητέρα της και εν διαστάσει σύζυγό του, πυροβολεί το ίδιο του το παιδί και στη συνέχεια βάζει τέλος στη ζωή του.
Το protothema.gr συνάντησε τη Μυρτώ στο δωμάτιο 101 του Κέντρου Αποκατάστασης και Αποθεραπείας ANIMUS, στη Λάρισα, εκεί που καθημερινά ακολουθεί ειδικές ασκήσεις και θεραπείες για την αποκατάστασή της και την ακολούθησε μέχρι τον χώρο που της κάνουν ειδικές ασκήσεις οι φυσίατροι.
Πάντα στο πλευρό της η μητέρα της Μαρία Κοτρώτσου, η οποία μίλησε για την καθημερινότητα της κόρης της. «Η αποκατάστασή της είναι κάτι μακροχρόνιο, το οποίο δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει και σε ποιο σημείο θα φτάσει, παρ’ όλες τις προσπάθειες που γίνονται. Αυτό που έχει σημασία είναι η καθημερινότητα της Μυρτώς, η οποία πονάει και προσπαθεί μέσα από έναν πεντάωρο αγώνα που διαρκεί η θεραπεία της τμηματικά, να αποκαταστήσει κάποια πράγματα. Δεν μιλάει, δεν περπατάει, αλλά στέκεται όρθια με τους “κηδεμόνες”, τους ειδικούς νάρθηκες που πιάνουν όλο το πόδι και το κρατούν στητό, μην αφήνοντας τα γόνατα να λυγίσουν».
Η καθημερινότητα της κυρίας Κοτρώτσου διαδραματίζεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί με τη Μυρτώ, αλλά δεν τη νοιάζει καθόλου που δεν έχει προσωπική ζωή. Εκείνο που την απασχολεί είναι το μέλλον του παιδιού της. «Οσο η Μυρτώ είναι εδώ, στο Κέντρο Αποκατάστασης, μπορεί να βοηθιέται. Τι θα γίνει, όμως, όταν χρειαστεί να φύγουμε; Το κράτος μας βοήθησε να πάμε στο εξωτερικό και το αναγνωρίζω και οφείλω και ένα ευχαριστώ. Τι θα γίνει, όμως, όταν θα πρέπει να πάω σπίτι μου στην Αθήνα; Το Κέντρο Αποκατάστασης περιλαμβάνει τόσο τον ιατροφαρμακευτικό τομέα όσο και τον θεραπευτικό και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και τα ειδικά μηχανήματα που χρειάζονται. Δυστυχώς δεν είμαι ο Σουμάχερ για να φτιάξω ένα Κέντρο στο σπίτι μου. Μακάρι να ήμουν, όπως και τόσοι γονείς, αλλά δεν γίνεται. Ατομα σαν τη Μυρτώ, ακόμη και αν δεν καλυτερέψουν, θα πρέπει να έχουν μια σταθερή κατάσταση, την οποία χωρίς τη βοήθεια του κράτους, δυστυχώς, δεν θα μπορώ να της τη δώσω». Οπως επισημαίνει η κυρία Κοτρώτσου, «από συμπόνοια είδα πολύ. Από πράξεις δεν βλέπουμε τίποτε».
Δεν παραλείπει να αφήσει ασχολίαστη την είδηση της δολοφονίας της Αννυς. Η ίδια, όπως είπε, συγκλονίστηκε μόλις το έμαθε, μια που της έφερε στον νου εικόνες της κόρης της όταν τη βρήκε στα βράχια χτυπημένη. «Το κοινό που έχει η Μυρτώ με τον φόνο της μικρής Αννυς, είναι ότι έγιναν από ανθρώπους που δεν ήταν Ελληνες. Και επιτρέψτε μου να σας πω πως δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά έχει να κάνει με το μέρος και τις συνθήκες που μεγαλώνουν τέτοιοι άνθρωποι. Ειδικά εκείνοι που έρχονται από τις χώρες του Ισλάμ. Οσον αφορά στον πατέρα της άτυχης τετράχρονης, ακούω πως ήταν ναρκομανής. Αν οι ναρκομανείς μπορούν να κάνουν τέτοια εγκλήματα, τότε η Πολιτεία θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά το πώς θα τους περιθάλψει ώστε να μην καταλήγουμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις», δηλώνει.
Στον ίδιο όροφο, λίγα μέτρα από το δωμάτιο της Μυρτώς, στο νούμερο 104 βρίσκεται το δωμάτιο της Ασπας. Οταν φτάσαμε εκεί η 19χρονη κοιμόταν, ενώ στο προσκεφάλι της ήταν η μητέρα της Σπυριδούλα και η θεία της. Η κυρία Φατούρου μίλησε για την υγεία της Ασπασίας, τη δύναμη που καταβάλλει το παιδί της για να συνέλθει και την πρόοδο που σημειώνει.
«Είμαστε 15 μήνες στο Κέντρο Αποκατάστασης. Υπάρχει βελτίωση, αλλά η αποκατάσταση είναι ένας μακρύς δρόμος και δεν είναι όπως τον φανταζόμουν. Σε αυτούς τους μήνες η Ασπασία μπορεί να είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι, όμως ο αγώνας που δίνει κάθε μέρα για να μιλήσει και να περπατήσει είναι αξιοθαύμαστος. Η Ασπασία θυμάται, αντιλαμβάνεται, αισθάνεται, χαμογελάει όταν της μιλάω. Κουνάει το κεφάλι της καταφατικά όταν θέλει να πει “ναι”. Κλαίει και βγάζει κραυγές ακόμα και όταν βγαίνω για ελάχιστα λεπτά από το δωμάτιο. Με θέλει δίπλα της για να νιώθει ασφάλεια. Θυμάται ακόμα τον πατέρα της», λέει η μητέρα της.
Η καθημερινή παρακολούθηση από πλευράς των γιατρών δίνει δύναμη στην Ασπασία, η οποία παλεύει για να βελτιώσει την υγεία της. «Δεν ξέρω από πού αντλεί τόση δύναμη. Ισως από τη θέληση να γίνει καλά. Θυμάται ότι το αγαπημένο της μάθημα ήταν τα Μαθηματικά. Επίσης ότι η φίλη της η Μαρίνα που την επισκέφτηκε πρόσφατα, καθόταν στο μπροστινό θρανίο. Θυμάται όλες τις λεπτομέρειες και διαρκώς γνέφει το κεφάλι της στην προσπάθειά της να μας απαντήσει. Σε πρόσφατη συζήτηση που είχε η ψυχολόγος μαζί της τη ρώτησε αν θυμάται τον πατέρα της. Εκείνη έγνεψε το κεφάλι της. Στη συνέχεια τη ρώτησε αν τον λένε Κώστα και εκείνη απάντησε όχι. Εγνεψε το κεφάλι της όταν άκουσε το όνομά του. Ευτυχώς, δεν έδειξε να τη στενοχωρεί η συζήτηση αυτή. Ισως να εμπόδιζε τη βελτίωση και αυτό είναι κάτι που με τρομάζει», συμπληρώνει η κυρία Φατούρου.
Η αγωνία και το άγχος της κυρίας Φατούρου είναι παρόμοιο με εκείνο της μητέρας της Μυρτώς: το αύριο. «Συνηθίζω να λέω πως είμαι σε έναν παράδεισο εδώ. Υπάρχει ο κ. Νταβέλης, ο πρόεδρος του Κέντρου, οι άνθρωποι που φροντίζουν και την Ασπασία και εμένα, αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό; Αν η Ασπασία πατήσει τα πόδια της θα είναι θέλημα θεού. Αν όμως όχι, θα πρέπει να συνεχίσει την αποκατάστασή της. Η Πολιτεία δεν έχει ενδιαφερθεί και ούτε πρόκειται να ενδιαφερθεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους με διαφορετικότητα. Δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας. Φεύγοντας από δω θα πρέπει να βρω ένα σπίτι, γιατί αυτό που μένω δεν είναι λειτουργικό, χρειάζονται ειδικές μπάρες, ασανσέρ, θεραπευτές. Το κράτος σου προσφέρει ένα κρεβάτι, ένα καρότσι, μια αναρρόφηση και τίποτε άλλο. Εγώ είμαι αυτή που θα πρέπει να δουλέψω για να τη βοηθήσω. Δυστυχώς η Ελλάδα καταδικάζει τους ανθρώπους με διαφορετικότητα», τονίζει.
Για τα δύο παιδιά, που άθελά τους πρωταγωνίστησαν σε υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη, μίλησε και η κυρία Κατερίνα Σαραμούρτση, επιστημονική διευθύντρια-φυσίατρος Κέντρου Αποκατάστασης: «Συμπτωματικά και τα δύο παιδιά ήρθαν την ίδια ημέρα στο ANIMUS. Η Μυρτώ ήρθε από τη Βοστόνη και μέσα στο χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τότε έχουμε καταφέρει να βελτιώσουμε κάποιες βασικές λειτουργίες όπως η επικοινωνία, η κατάποση και η σίτιση, η καθιστή θέση ως έναν βαθμό. Εχουμε φτάσει στην όρθια θέση με βοήθεια από τους ειδικούς νάρθηκες, τους λεγόμενους και “κηδεμόνες”. Οι ελπίδες μας δεν εξανεμίζονται και προσπαθούμε να πετύχουμε τα αποτελέσματα εκείνα με τα οποία θα έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερη εξάρτηση από το συγγενικό περιβάλλον. Σε ό,τι αφορά την Ασπασία, ήρθε από Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και τον πρώτο καιρό έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το σωματικό της βάρος, τις λοιμώξεις, να διορθώσουμε ορμονικά θέματα. Μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να έχει ένα φυσιολογικό βάρος, να σιτίζεται από το στόμα, να έχουμε πολύ καλή επικοινωνία με νεύματα. Φιλοδοξούμε και στη λεκτική επικοινωνία και ακολουθούμε ένα πρόγραμμα για να είναι σε καθιστή θέση αρχικά»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου