Φεύγω. Τώρα που αρχίζει σιγά σιγά να μαζεύεται το τουίτερ τζι-αρ, εγώ την κάνω. Πάω κι εγώ για καμιά δεκαριά μέρες να μπήξω κάνα κοντάρι σε καμιά παραλία, όπως ο Τσίπρας. Που ούτε ένα κοντάρι δεν ξέρει να μπήγει.
Είναι κακό στην άμμο να μπήγεις κοντάρια· κάθετα. Όπως σωστά επισήμανε φίλος τουιτεράς, το κοντάρι μπήγεται δια της πλαγίου. Αλλά υπάρχει δικαιολογία: τελευταία ο πρωθυπουργός (μάς) μπήγει διαρκώς κάθετα κοντάρια και άλλα τινά μακρυνάρια (βοήθειά μας). Συνεπώς, έχει συνηθίσει στο κάθετο μπήξιμο. Μπορεί να του αρέσει κιόλας.
Ή μπορεί να είχε ζαλιστεί από το ταξίδι. Μπορεί να κουνούσε η βάρκα. Δηλαδή η θαλαμηγός πολυτελείας φουσκωτή βάρκα. Έτσι μας την είπανε, έτσι σας τη λέω. Θεματάρα στα δελτία ειδήσεων η «θαλαμηγός» που πήγε το πρωθυπουργικό ζεύγος στη Μήλο. Ώσπου είδε τη φωτογραφία του σκάφους εδώ στο χωριό ο γείτονάς μου ο βαρκάρης κι άρχισε να χτυπιέται απ’ τα γέλια.
Δε βαριέσαι, Αλέξη, του χρόνου θα πας αεροπορικά. Θα απογειωθείς από ελληνικό έδαφος και θα προσγειωθείς επίσης σε ελληνικό έδαφος. Αλλά από γερμανικό αεροδρόμιο και επίσης σε γερμανικό αεροδρόμιο. Λογικό, ένα αξιοπρεπές γερμανικό προτεκτοράτο πρέπει να έχει γερμανικά αεροδρόμια. Άλλωστε, η γερμανική εταιρεία λέγεται Φραπόρτ. Σύνθετη λέξη, από το ελληνικότατο φραπέ και το διεθνές port.
Και έτσι ακριβώς γινόμαστε Ευρωπαίοι, διατηρώντας εντούτοις παράλληλα τα αξιοσέβαστα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμά μας.
