Όσο έτρωγα, είδα έξω από το παράθυρο μια έφηβη να ξεπαγιάζει στο πεζοδρόμιο, κοντά στην είσοδο ενός κλειστού καταστήματος, με έναν μπόγο σφιχτά στην αγκαλιά της. Ζητιάνευε, αλλά κανένας δε της έδινε σημασία. Το πρόσωπό της είχε παραμορφωθεί από την απελπισία…
Όταν τελείωσα το γεύμα μου και βγήκα έξω, σκέφτηκα να της δώσω $5 για να αγοράσει λίγο φαγητό. Μόλις έφτασα κοντά της, είδα ότι έτρεμε. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 15 χρονών. Και αυτός ο μπόγος που κρατούσε στα χέρια της, τελικά ήταν ένα μωρό…
Ένιωσα σα να μου έδωσαν γροθιά στο στομάχι. Με κοίταξε προσπαθώντας να χαμογελάσει και με ρώτησε αν είχα καθόλου ψιλά. Ψελίζοντας τη ρώτησα αν θα προτιμούσε φαγητό και όταν μου απάντησε καταφατικά πήγα στο διπλανό μάρκετ και αγόρασα γάλα για το μωρό (το οποίο ήταν το πολύ 3 μηνών) και μετά την πήγα στο εστιατόριο όπου μόλις είχα γευματίσει. Το χάμπουργκερ που παρήγγειλε εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα, οπότε της πήρα λίγη πίτα και ένα παγωτό για να χορτάσει.
Ήταν 15, είχε μείνει έγκυος, μάλωσε με τους γονείς της και το έσκασε. Εδώ και 1 χρόνο βρισκόταν στους δρόμους…
Όταν τη ρώτησα αν θέλει να γυρίσει στο σπίτι της, χαμήλωσε το βλέμμα της λέγοντας ότι οι γονείς της δε θα την ήθελαν πίσω. Την πίεσα να μου μιλήσει και παραδέχτηκε ότι είχε κλέψει $5.000 από τον πατέρα της. Όπως αποδείχθηκε όμως, αυτά τα χρήματα δεν κράτησαν για πολύ και οι δρόμοι είναι σκληρό μέρος για μια 15χρονη. Ήθελε να γυρίσει στην οικογένειά της, φοβόταν όμως ότι κανείς δε θα την ήθελε πίσω μετά απ” ότι είχε κάνει.
Της είπα πως μπορεί να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνό μου για να επικοινωνήσει μαζί τους, αλλά δεν ήθελε. Της πρότεινα λοιπόν να καλέσω εγώ για να δω αν οι γονείς της θα ήθελαν να της μιλήσουν και ύστερα από ένα σωρό χαζές δικαιολογίες, συμφώνησε. Πληκτρολόγησε τον αριθμό και έφερα το ακουστικό στο αυτί μου. Το σήκωσε η μητέρα της. Ήταν πολύ αμήχανη η στιγμή… Συστήθηκα και της είπα ότι η κόρη της θα ήθελε να της μιλήσει. Δεν είπε τίποτα, αλλά την άκουσα να κλαίει. Έδωσα το ακουστικό στην μικρή, η οποία ήταν εντελώς σιωπηλή. Απλά άκουγε τη μητέρα της να κλαίει. Και μετά δάκρυα κύλισαν και στα δικά της μάγουλα… Όταν ηρέμησαν, μίλησαν για λίγο και μου έδωσε πίσω το τηλέφωνο.
Την πήγα με το αυτοκίνητό μου μέχρι τον σταθμό των υπεραστικών και της αγόρασα ένα εισιτήριο. Της έδωσα επίσης $100 σε περίπτωση που κάτι συνέβαινε μέχρι να φτάσει στο σπίτι της και τα ψώνια που είχαμε κάνει για το μωρό (γάλα, πάνες κλπ).
Την ώρα που ανέβαινε στο λεωφορείο, έλεγε συνέχεια «σ” ευχαριστώ» και την είχαν πάρει πάλι τα κλάματα. Τη φίλησα στο μέτωπο, φίλησα το μωρό και έφυγε.
Κάθε Χριστούγεννα μου στέλνει κάρτες. Πλέον είναι 21 ετών και έχει πάει στο κολέγιο. Το όνομά της είναι Makayla και το μωρό της είναι ο Joe.
