Στην Ουκρανία ξέσπασε πόλεμος. Η οικογένεια του Dima μετακόμισε στο σπίτι της γιαγιάς του -το υπόγειό της ήταν μεγαλύτερο και πιο άνετο, για να προστατεύονται από τις βόμβες. «Παρατήρησα πως ο γιος μου μεγάλωσε απότομα. Χθες έπαιζε βιντεοπαιχνίδια, αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη πόλη, έγινε σοβαρός και υπεύθυνος και δεν άφηνε στιγμή την αδερφή του. Αν χρειαζόταν να βγούμε έξω, επέμενε να βγει πρώτος να κοιτάξει,» δήλωσε ο πατέρας του Dima.
Μια συγκεκριμένη μέρα ωστόσο, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επικείμενη τραγωδία. Έξω τα πάντα ήταν ακίνητα – δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος μάχης. Τα παιδιά, ο Dima και η Lera, μπορούσαν πλέον να βγούνε έξω στην αυλή. Αναπνέοντας τον καθαρό αέρα, επέστρεψε το χαμόγελο στα πρόσωπά τους.
Η μικρή Lera έπαιζε χαρούμενη, όταν ξαφνικά άκουσε τον αδερφό της να ουρλιάζει, «Πρόσεχε!!!» Ο Dima είδε τη βόμβα να έρχεται προς το μέρος τους. Έσπρωξε τη μικρή του αδερφή στο έδαφος και την κάλυψε με το σώμα του, θυσιάζοντας τη δική του ασφάλεια. Ένα δευτερόλεπτο μετά, έγινε μια τεράστια έκρηξη.
Ο πατέρας του Dima έτρεξε έξω, ακούγοντας τις κραυγές του γιου του. «Έτρεξα προς το μέρος του και είδα ότι το πόδι του είχε… σχεδόν ακρωτηριαστεί. Κρεμόταν σχεδόν στον αέρα,» δήλωσε ο πατέρα. Ανάμεσα στα αναφιλητά, ο Dima ρώτησε απεγνωσμένα, «Είναι ζωντανή; Αναπνέει; Ζει;» Ενώ αιμορραγούσε, το αγόρι δεν σταματούσε να ρωτάει για τη μικρή του αδερφή. Και χάρη σε αυτόν, η ζωή της σώθηκε.
Ο θείος του Dima έτρεξε και αυτός έξω και έδεσε το πόδι του με ό, τι βρήκε. Η οικογένεια κατάφερε να φτάσει στο νοσοκομείο. Στο αυτοκίνητο, ο Dima δεν σταματούσε να λέει το όνομα της αδερφής του. Είχε χάσει πολύ αίμα και άρχισε να χλωμιάζει και γρήγορα έχασε τις αισθήσεις του.
Τέσσερις γιατροί απεγνωσμένα προσπαθο��σαν να σώσουν τη ζωή του. Ο χειρουργός Vladimir Streltsov εξομολογήθηκε, ότι σε 12 χρόνια που εξασκούσε την ιατρική, δεν είδε παρόμοια ιστορία. Όλοι στο νοσοκομείο προσεύχονταν για τον μικρό ήρωα: γιατροί, νοσοκόμες, και ασθενείς. Οι γιατροί εξήγησαν στους γονείς του, ότι αν προσπαθούσαν να σώσουν το πόδι του, θα υπήρχε υψηλός κίνδυνος για μόλυνση που θα εξαπλωνόταν στο υπόλοιπο σώμα του. Η μόνη επιλογή ήταν να το ακρωτηριάσουν.
Όταν το αγόρι τελικά συνήλθε, επιτράπηκε στους γονείς να τον δουν. Ο πατέρας του νευρικά προσπάθησε να προετοιμάσει το παιδί του για τα συνταρακτικά νέα, ότι είχε χάσει το πόδι του. «Μπαμπά, είμαι μεγάλος πια,» του είπε ο γιος του. «Καταλαβαίνω. Πότε θα πάμε σπίτι;» Ο πατέρας του μπόρεσε μόνο να κοιτάξει αλλού, κρύβοντας τα δάκρυά του. Η οικογένεια πλέον δεν είχε σπίτι για να επιστρέψει. Το σπίτι είχε καταστραφεί ολοσχερώς.
Αλλά η ιστορία του Dima δεν πέρασε απαρατήρητη. Μόλις έγινε γνωστό, ότι ο μικρός ήρωας χρειαζόταν προσθετικό πόδι, οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν δωρεές με χρήματα. Σε μόλις 3 μέρες, είχαν συγκεντρωθεί αρκετά χρήματα για να μπορέσουν να καλύψουν τα ιατρικά έξοδα. «Τώρα θα προσευχόμαστε για αυτούς τους ανθρώπους κάθε μέρα,» λέει η οικογένεια. «Εκείνοι προσεύχονται για τον Dima και εμείς για εκείνους.»
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου στη Μαριανούπολη, επισκέπτες γέμισαν το χώρο με δώρα και παιχνίδια. Και το καλύτερο, στην οικογένεια Pavlenko δόθηκε ένα νέο σπίτι για να ζήσουν.
Ένα ειδικά κατασκευασμένο προσθετικό πόδι δόθηκε στον Dima. Τώρα ο μικρός μαθαίνει να περπατάει ξανά και κάνει φυσιοθεραπεία στο νοσοκομείο. Οι γιατροί είναι αισιόδοξοι ότι σύντομα θα τρέχει ξανά.
Πως ένα τόσο μικρό παιδί μπορεί να έχει τέτοια θέληση και γενναιότητα; Αν πιστεύετε ότι η ιστορία του Dima είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ηρωισμού και αυτοθυσίας, μη διστάσετε να μοιραστείτε την ιστορία του!
