Μέχρι τα 68 της αυτή η εκπληκτική γυναίκα, εργάζονταν στο ΙΚΑ του Νέου Ψυχικού. Τότε η ελληνική πολιτεία αποφάνθηκε πως έπρεπε να την «στείλει» στη σύνταξη. Δεν μπορούσε πια να συνταγογραφεί φάρμακα.
«Δεν κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που μπορώ να κάνω! Έχω αυτό το δωμάτιο. Μπορώ να το δίνω αυτό το δωμάτιο!» μας λέει.
Έλα, όμως, που η ψυχή αυτής της γιαγιάς είναι ικανή να καβαλικεύσει και την πλέον... αλαζονική νιότη!
«Εγώ ουδέποτε ήμουν άνθρωπος με πολλά λόγια. Μου άρεσαν οι πράξεις. Αλλιώς δεν θα γινόμουν και γιατρός...»
Όταν, λοιπόν, συνταξιοδοτήθηκε, συνέχισε να παρέχει γνώσεις - φροντίδα και εμπειρία σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη, πότε μόνη της και πότε μέσω ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Κι όταν τα χρόνια πέρασαν και η κατάσταση στην Ελλάδα άρχισε να σκληραίνει με πρόσφυγες και μετανάστες, τόσο πιο πολύ εκείνη δούλευε στο πλευρό των ανθρώπων.
«Τώρα, έχω τρεις Αφγανούς πρόσφυγες στο δωμάτιο» μας λέει.
Το όνειρά της;
Να ξεκινήσει δουλειά «σε ένα ιατρείο στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού» μας λέει...
Αν δεν τα καταφέρει, επόμενος στόχος της είναι να ταξιδέψει πάλι στο Αφγανιστάν για να συναντήσει τον «γιο» της.
Δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι.
«Κάθε φορά που πήγαινα, ο "γιος" μου με φρόντιζε για να μην με πειράξουν -επειδή είμαι Ευρωπαία και Χριστιανή- αν και αναγκαστικά φορούσα μαντήλα για να μην φαίνομαι», περιγράφει.
Και τώρα;
Τώρα η 80χρονη Γεωργία Καραγκούνη εξελίσσει την ζωή της και χαμογελά. Αλλά αυτό που θέλει είναι να χαμογελούν και οι άλλοι.
Με ανθρώπους σαν και την 80χρονη γιαγιά, ίσως κάποτε να αλλάξει ετούτος ο κόσμος. Καλύτερος να γίνει...
