Όσοι τον γνώριζαν προσωπικά μιλούν για ένα ντροπαλό παιδί που είχε μεγάλη αδυναμία στους γονείς και του άρεσαν τα απλά και τα όμορφα στη ζωή. Η οικογένειά του είχε πάντα πρωταρχικό ρόλο στη ζωή του, ενώ οι φίλοι του μιλούν για έναν άνθρωπο που δεν χαλούσε εύκολα χατίρι σε κανέναν.
Όταν ρώτησαν οι δημοσιογράφοι πριν από λίγο καιρό τη μητέρα του τι εύχεται για τον γιο της, εκείνη απάντησε: “Να ’ναι καλά με νοιάζει μόνο, τίποτ’ άλλο”. Η κυρία Αθηνά και ο Παντελής ήταν τόσο στενά δεμένοι που αρκετοί από το περιβάλλον τους αναρωτιόνταν “τι θα γίνει αν αυτοί οι δύο χωριστούν ποτέ;”. Η μητέρα του ήταν η μοναδική γυναίκα για την οποία έγραφε τραγούδια. “Αθηνά ήρθες και έβαλες στα βράδια μου φωτιά” έγραψε για εκείνην σε ένα τραγούδι του και κάθε τέλος της εβδομάδας της έδινε τον φάκελο με την είσπραξη από τα νυχτερινά κέντρα που δούλευε.
Και στον πατέρα του όμως, τον κύριο Σταύρο, είχε μεγάλη αδυναμία, αφού τόσα χρόνια κατάφερε να μεγαλώσει τρία αγόρια με ένα χέρι, γράφει το Down Town. “Στα 16 του έπαθε ένα ατύχημα με το μηχανάκι και έχασε το δεξί του χέρι», αναφέρουν συγγενείς και μιλούν για μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Συχνά μάλιστα ο Παντελής, παρότι ήδη διάσημος τραγουδιστής, πήγαινε και βοηθούσε τον κύριο Σταύρο στο πρακτορείο Προ – Πο που διατηρούσε, ένα στενό πιο κάτω από το σπίτι τους. Εκεί, ανάμεσα σε νούμερα και λογαριασμούς, ο 32χρονος τραγουδιστής έγραφε – φορώντας αθλητικές φόρμες – τους στίχους των νέων του τραγουδιών”.
Το ίδιο απλός ήταν και στη δουλειά του… “Ο Παντελής ήταν ένας άνθρωπος γλετζές. Ήθελε πάντα τους φίλους του δίπλα του. Όταν δεν έβγαινε έξω του άρεσε να τους μαζεύει όλους στο Πανόραμα της Βούλας και να τους μαγειρεύει. Το πεϊνιρλί με κιμά ήταν η σπεσιαλιτέ του”, αναφέρει ο φίλος του και συνεργάτης που είχε στο καμαρίνι του. Ενώ και ο σχεδιαστής Δημήτρης Πέτρου αναφέρει: “Πάντα είχε ένα καλό λόγο για όλους. Του άρεσε πολύ να αυτοσαρκάζεται… Κάποιες φορές του έφερνα στο καμαρίνι να δοκιμάσει τα κουστούμια που θα φορούσε στην πίστα. Κοιτάζοντας συχνά στον καθρέφτη έλεγε: “για γέλια είμαι”. Ήταν μια ατάκα που χρησιμοποιούσε συχνά. Υπήρχαν επίσης φορές που τον συμβούλευα να χάσει κανένα κιλό για να εφαρμόσουν καλύτερα πάνω του τα ρούχα. “θα τα χάσω”, μου έλεγε ξυπόλυτος και ξεκαρδιζόταν στα γέλια γιατί ξέραμε πως ήταν μια υπόσχεση του αέρα”.
