«Μπαμπά, μάθαμε ότι τα αγόρια και τα κορίτσια είναι διαφορετικά. Μας είπε ο δάσκαλος πως τα αγόρια έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε.»
«Ε ναι, ισχύει αυτό,» απάντησε ο πατέρας διστακτικά. Δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι καλύτερο να της πει, οπότε και υπήρξε μια στιγμή αμηχανίας. Όμως εκείνη συνέχισε να του μιλάει:
«Έτσι ξέρουν τα κορίτσια ότι τα αγόρια είναι αγόρια. Βλέπουν αυτό το πράγμα να κρέμεται και έτσι είναι σίγουρες.»
Στο κεφάλι του, ο πατέρας σκεφτόταν την απόσταση μέχρι να φτάσουν σπίτι και του φαινόταν σαν να κρατούσε μια αιωνιότητα.
«Μπαμπά, το ήξερες πως όταν τα αγόρια βλέπουν ένα κορίτσι πρήζονται;»
Εκείνος άρχισε να ιδρώνει: «Ε… λοιπόν…»
Έψαχνε απεγνωσμένα κάτι να πει, κάπως να αλλάξει το θέμα όταν τον ρώτησε:
«Γιατί αρέσει στα κορίτσια που τα αγόρια έχουν αυτό το πράγμα;»
«Τι θα μπορούσα να πω; Λογικά κάθε γυναίκα δεν έχει αναρωτηθεί το ίδιο πράγμα κάποια στιγμή στη ζωή της;»
Αλλά δεν περίμενε την απάντησή του, γιατί είχε ήδη απαντήσει από μόνη της:
«Είναι γιατί έτσι καταλαβαίνουν τα κορίτσια ότι αυτό είναι ένα αγόρι και μετά τους αρέσει. Μετά το αγόρι βλέπει το κορίτσι και πρήζεται και το κορίτσι έτσι ξέρει ότι και εκείνη του αρέσει. Μετά παντρεύονται και τελικά τους μαγειρεύουν.»
Το τέλος τον μπέρδεψε λίγο, αλλά γενικά είχε καταλάβει αρκετά καλά την αλήθεια. Μόλις έφτασαν σπίτι, έβγαλε μια ζωγραφιά από την τσάντα της που ήθελε να του δείξει:
«Ζωγράφισα κάτι από όσα μάθαμε σήμερα. Θες να το δεις;»
Ο πατέρας δεν ήταν σίγουρος αν θα έπρεπε να κοιτάξει, αλλά το έκανε από περιέργεια. Μπροστά του έβλεπε τη ζωγραφιά από μία μεγάλη αρσενική γαλοπούλα! Το λειρί του, αυτό το πράγμα που οι θηλυκές βρίσκουν ακαταμάχητο, ήταν όντως εκπληκτικό! Τα φτερά στην ουρά του στεκόντουσαν όρθια και καμαρωτά!
Δεν μπορούσε να πιστέψει τι είχε γίνει. Ξέσπασε σε γέλια και δεν μπορούσε να κρατηθεί με τίποτα. Η κόρη του προσβλήθηκε επειδή άρχισε να γελάει έτσι δυνατά. Αλλά όταν της είπε πως αγαπάει τη ζωγραφιά της, ξέχασε γρήγορα το γέλιο του. Δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την ζωγραφιά!
