Εκτός από το να δουλεύουν σκληρά για να ξεχωρίσουν κοινωνικά, οι γονείς πρέπει να δουλεύουν σκληρά και για να φροντίσουν τις οικογένειές του. Και φυσικά, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ελπίζουν να μεταδώσουν αυτές τις αξίες τους και στα παιδιά τους, που στην ουσία τους έφτασαν εκεί που είναι.
Αλλά όπως θα δείτε στην ιστορία αυτή, δεν είναι ποτέ αργά για ένα γονιό να μάθει ένα πολύτιμο μάθημα για την ευγνωμοσύνη. Όπως λέει χαρακτηριστικά και το παιδί στον πλούσιο πατέρα του, οι “φτωχοί” είναι πολύ “πλούσιοι” με τρόπους που οι “πλούσιοι” είναι πολύ “φτωχοί”.
Μία μέρα, ένας πολύ πλούσιος πατέρας πήγε το γιο του σε ένα ταξίδι στην εξοχή για να δείξει στο γιο του πώς είναι να ζει κανείς μέσα στη φτώχεια. Πέρασαν μερικά μερόνυχτα στη φάρμα μιας θεωρητικά πολύ φτωχής οικογένειας.
Αφού επέστρεψαν από το ταξίδι αυτό, ο πατέρας ρώτησε το γιο του αν του άρεσε το ταξίδι αυτό. » Ήταν πολύ ωραία μπαμπά,» απάντησε ο γιος. «Είδες πώς ζουν οι φτωχοί;» ρώτησε ο πατέρας. «Ναι!» απάντησε ο γιος.
«Οπότε τι έμαθες από το ταξίδι αυτό;» ρώτησε ο πατέρας. «Είδα πως έχουν 4 σκύλους, ενώ εμείς έχουμε έναν. Έχουμε μια πισίνα, ενώ αυτοί έχουν ένα τεράστιο ποταμάκι. Έχουμε βάλει φανάρια στον κήπο μας και εκείνοι έχουν τα αστέρια τη νύχτα. Η αυλή μας είναι περιφραγμένη, ενώ αυτοί έχουν μία αυλή που τελειώνει στον ορίζοντα.
Έχουμε ένα περιορισμένο κομμάτι γης για να ζήσουμε, ενώ αυτοί έχουν χωράφια που μοιάζουν ατελείωτα. Έχουμε υπηρέτες να μας σερβίρουν, ενώ αυτοί σερβίρουν τους άλλους.
Εμείς ψωνίζουμε το φαγητό μας, ενώ εκείνοι καλλιεργούν το δικό τους. Έχουμε τοίχους να μας προστατεύουν, ενώ εκείνοι έχουν φίλους. » Ο πατέρας του είχε μείνει άφωνος. Μετά, ο γιος του πρόσθεσε, «Είδα πόσο φτωχοί είμαστε στην πραγματικότητα.»
Πολλές φορές ξεχνάμε όσα έχουμε και επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. Αυτό που έχει αξία για κάποιον, δεν έχει απολύτως καμία αξία για κάποιον άλλο. Είναι όλα θέμα οπτικής. Μερικές φορές χρειαζόμαστε την οπτική γωνία ενός παιδιού για να θυμόμαστε τι πραγματικά αξίζει.
