«Για τη γυναίκα και το παιδί που καθόταν στο τραπέζι 9.
Δεν σας συστήθηκα. Το όνομά μου είναι Τόνι Ποσνάνσκι. Είμαι ο διευθυντής του εστιατόριου για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Κάθε μέρα προσπαθώ να φροντίσω το εστιατόριο μου ώστε να λειτουργεί σωστά. Τα καθήκοντα μου περιλαμβάνουν το πλύσιμο των πιάτων, το μαγείρεμα και μερικές φορές ακόμη και το σερβίρισμα. Ασχολούμαι επίσης και με κάθε λογικό και μη παράπονο των πελατών. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έχω ακούσει.
Λίγες εβδομάδες πριν ήρθατε στο εστιατόριο μου. Ήμουν πολύ απασχολημένος εκείνη τη νύχτα. Έτρεχα συνεχώς τριγύρω βοηθώντας τον μάγειρα στη κουζίνα.
Κάποιοι που κάθονταν σε ένα τραπέζι κοντά στο δικό σας με φώναξαν για να μου μιλήσουν. Μου είπαν εκνευρισμένοι ότι το παιδί σας μιλάει πολύ δυνατά. Καθώς μιλούσαμε άκουσα και εγώ μια πολύ δυνατή κοριτσίστικη φωνή από το τραπέζι σας.
Έφυγα και άρχισα να κατευθύνομαι προς εσάς. Με είδατε και είμαι σίγουρος ότι γνωρίζατε τι επρόκειτο να σας πω. Είχατε προσέξει όλη τη σκηνή, τους πελάτες δίπλα σας που με φώναξαν και σας έδειχναν με το δάχτυλο.
Έφτασα στο τραπέζι σας και με κοιτάξατε. Θέλατε να μιλήσετε πρώτα εσείς. Μου είπατε: «Ξέρεις τι είναι να έχεις αυτιστικό παιδί;»
Δεν ήσασταν αγενής όταν μου κάνατε αυτή την ερώτηση. Στην πραγματικότητα, ήσασταν αρκετά ειλικρινής.
Κοίταξα την κόρη σας. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από πέντε ετών. Ήταν όμορφη και με παρακολουθούσε φοβισμένη. Μάλλον νόμιζε ότι έκανε κάτι που την έβαλε σε μπελάδες.
Στα δεκαπέντε χρόνια που εργάζομαι ως διευθυντής στο εστιατόριο δεν έχω πολλές αξιομνημόνευτες αναμνήσεις. Θυμάμαι πελάτες που έκαναν σαν τρελοί γιατί το φαγητό τους δεν ήταν όπως ακριβώς το ήθελαν. Θυμάμαι μια γυναίκα που έκανε παράπονα στον ιδιοκτήτη για μένα επειδή της έδωσα κανονική Κόκα Κόλα και όχι Diet. Θυμάμαι να χρειάζεται να σταματήσω να σερβίρω αλκοόλ σε κάποιους που το είχαν παρακάνει αλλά και να κάνω παρατήρηση σε οικογένειες που τα παιδιά τους έκαναν πολύ θόρυβο.
Ωστόσο, θυμάμαι όλα όσα έγιναν την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου. Πώς έκλαψα όταν τον άκουσα να κλαίει. Πώς στάθηκα εκεί δίπλα του και του είπα ότι θα κάνω τα πάντα για αυτόν και θα είμαι ο καλύτερος πατέρας.
Θυμάμαι επίσης την ημέρα που παντρεύτηκα τη γυναίκα μου. Πώς δακρυσμένος της υποσχέθηκα ότι θα κάνω τα πάντα για να γίνω ο καλύτερος σύζυγος.
Θυμάμαι την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου. Δεν έκλαψα εκείνη την ημέρα. Ήμουν ανακουφισμένος επειδή έχασα ένα παιδί δύο χρόνια νωρίτερα.
Ξέρω τι θα έπρεπε να σας πω, όταν έφτασα στο τραπέζι σας. Έπρεπε να σας παρακαλέσω ευγενικά να πείτε στην κόρη σας να μην φωνάζει. Έπρεπε να σας ζητήσω να καθίσετε σε κάποιο άλλο τραπέζι. Έπρεπε να σας προσβάλλω προσπαθώντας να μην σας προσβάλλω..
Τελικά δεν έκανα τίποτα από αυτά.
Αντ ‘αυτού, σας είπα ότι ήλπιζα να ευχαριστηθήκατε το φαγητό. Έσφιξα το χέρι της κόρης σας και σας είπα ότι το γεύμα σας ήταν κερασμένο από το κατάστημα. Ήταν μόνο δεκαέξι δολάρια. Αλλά όλο αυτό σήμαινε πολλά περισσότερα για μένα από αυτά τα δεκαέξι δολάρια.
Δεν νομίζω ότι οι άλλοι πελάτες χάρηκαν ιδιαίτερα αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό δεν είχε καμία σημασία για μένα.
Δεν ξέρω πώς αντιδράσατε. Έπρεπε να φύγω αμέσως στη κουζίνα για να βοηθήσω στο μαγείρεμα επειδή ο μάγειρας δεν τα πήγαινε και πολύ καλά εκείνο το βράδυ. Όταν ο σερβιτόρος με ρώτησε γιατί σας κέρασα το φαγητό, του είπα ότι δεν σας άρεσε η μπριζόλα. Δεν είπα σε κανέναν αυτό που μου είπατε. Είμαι όμως ευγνώμων που μου το είπατε.
Μου κάνατε μια ερώτηση στην οποία δεν απάντησα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως είναι να έχεις ένα παιδί με αυτισμό. Ξέρω όμως πως είναι να είσαι πατέρας. Ξέρω πως είναι να είσαι σύζυγος. Ξέρω πως είναι να μην λες όσες φορές θες στη γυναίκα σου ότι την αγαπάς. Ξέρω επίσης πως είναι να θέλεις να περνάς περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου.
Μου θέσατε το ερώτημα σας αμέσως. Ξέρω ότι έχετε ζήσει ακριβώς την ίδια κατάσταση και σε άλλα εστιατόρια. Για αυτό δεν ήθελα να γίνω σαν τους άλλους. Δεν ήθελα να σας πω αυτό που ακούτε συνήθως.
Ειλικρινά, έγραψα αυτό το κείμενο για εσάς και την όμορφη κόρη σας, γιατί θα ήθελα να σας ευχαριστήσω.
Μου προσφέρατε την καλύτερη ανάμνηση που έχω σε αυτό το εστιατόριο. Μια ανάμνηση που την είχα ανάγκη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Μου διδάξατε επίσης ένα πολύτιμο μάθημα …
Μερικές φορές κάνοντας το σωστό δεν αφήνεις όλους τους ανθρώπους ευχαριστημένους. Σημασία έχουν αυτοί που το έχουν ανάγκη περισσότερο.
Με εκτίμηση,
Τόνι Ποσνάνσκι»
