Επίσης, όλοι του πρότειναν να ξεκινήσει επιθετική χημειοθεραπεία άμεσα. Μετά από λίγο, ο Σταμάτης άρχισε να πιστεύει ότι πραγματικά θα πέθανε.
Όμως συνέχισε να αρνείται την χημειοθεραπεία. Αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι του στην Ικαρία, αφού η κηδεία του θα ήταν πιο φτηνή εκεί. Έτσι, θα μπορούσε να αποχαιρετήσει τους αγαπημένους του, τον τόπο του και τους φίλους του. Εδώ αλλάζουν τα πράγματα στην ιστορία.
“Η Ικαρία έχει πάρει το όνομα της από τον Ίκαρο, ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν ο γιος του τεχνίτη Δαίδαλου και ο οποίος απέδρασε από τον βασιλιά Μίνωα στην Κρήτη πετώντας με τα φτερά που του είχε φτιάξει ο πατέρας του. Αλλά αγνοώντας τη συμβουλή που του έδωσε ο πατέρας του, ο Ίκαρος πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο και πέθανε πέφτοντας στο νησί.”
“Ο Μοραΐτης και η Ελπινίκη [η γυναίκα του] μετακόμισαν στο σπίτι των ηλικιωμένων γονιών του, σε ένα μικροσκοπικό άσπρο σπιτάκι με 8 στρέμματα αμπέλια κοντά στον Εύδηλο, στο βόρειο κομμάτι της Ικαρίας.”
Έτσι, γύρισε σπίτι και παρ’όλο που ήταν χαρούμενος που βρισκόταν με τους πιο κοντινούς φίλους και την οικογένεια του, ένιωθε επίσης θλιμμένος και απελπισμένος και άρχισε να κοιμάται σχεδόν όλη μέρα, ενώ η μητέρα και η γυναίκα του τον φρόντιζαν.
Ωστόσο, μετά από λίγο ένιωσε μια δυνατή επιθυμία να ζήσει και να περάσει το χρόνο του με τους φίλους του.
“Βρήκε ξανά την πίστη του. Τις Κυριακές ανέβαινε το λόφο για να πάει σε ένα μικρό εκκλησάκι όπου ο παππούς του ήταν παλιά ιερέας.
Όταν οι παιδικοί του φίλοι ανακάλυψαν ότι είχε επιστρέψει, άρχισαν να έρχονται κάθε απόγευμα. Μιλούσαν για ώρες, πίνοντας ένα-δυο μπουκάλια ντόπιο κρασί. Ας πεθάνω χαρούμενος, σκεφτόταν.”
Σε αυτό το σημείο συνέβη ένα πραγματικό θαύμα. Άρχισε να νιώθει χαρούμενος όπως παλιά και η δύναμη του επέστρεψε. Ένιωθε δυνατός και ζωντανός και αποφάσισε να φτιάξει τον κήπο του.
Η ενασχόληση με τον κήπο ήταν σαν θεραπεία και περνούσε πολύ παραγωγικό χρόνο στον καθαρό αέρα, κάτω από τον ήλιο. Ξεκίνησε να δίνει νόημα στη ζωή του.
Ξυπνούσε νωρίς για να κάνει ό,τι χρειαζόταν στον κήπο. Περνούσε τις μέρες του έξω και τα φρούτα και τα λαχανικά που καλλιεργούσε έγιναν μέρος της διατροφής τους. Μετά από μισό χρόνο ήταν ακόμα ζωντανός.
“… Θέριζε τον κήπο του και νιώθοντας εμψυχωμένος καθάριζε και το οικογενειακό αμπέλι. Μπήκε στην ρουτίνα του νησιού, ξυπνούσε όποτε ήθελε, δούλευε στα αμπέλια μέχρι το απόγευμα, έφτιαχνε μεσημεριανό και μετά κοιμόταν. Τα βράδια, συχνά πήγαινε σε μια τοπική ταβέρνα όπου έπαιζε ντόμινο μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.”
“Τα χρόνια περνούσαν. Η καρδιά του συνέχιζε να βελτιώνεται. Πρόσθεσε κανά δυο δωμάτια στο σπίτ�� των γονιών του για να μπορούν τα παιδιά του να τους επισκεφτούν. Ασχολήθηκε τόσο με το αμπέλι που έβγαλε 1.514 λίτρα κρασί εκείνο το χρόνο.”
Η κατάσταση της υγείας του Σταμάτη βελτιωνόταν με τα χρόνια. 3 δεκαετίες μετά την διάγνωση του, κατάλαβε ότι τελικά δεν θα ήταν ακόμα ένα θύμα του καρκίνου. Όταν ήταν 97 αποφάσισε να κάνει μια ιατρική εξέταση για να επιβεβαιώσει την άποψη του ότι είχε θεραπεύσει τον καρκίνο του, αλλά ήθελε επίσης να μάθει τι έγινε και γιατί δεν είχε πεθάνει.
Οι γιατροί έκαναν τις εξετάσεις και κοίταξαν το ιατρικό ιστορικό. Του είπαν ότι ήταν απολύτως υγιής!
Επιπλέον, έμαθε ότι όλοι οι γιατροί που του είχαν διαγνώσει τον καρκίνο και πίστευαν ότι θα ζούσε μόλις 9 μήνες, είχαν πεθάνει!
Δηλαδή, ο Σταμάτης έζησε μέχρι την ηλικία των 102 και ο θάνατος του δεν προήλθε από τον καρκίνο!
“Τα βότανα είναι σημαντικά στην τοπική κουλτούρα, το ίδιο και το φαγητό και η λαϊκή ιατρική. Το φασκόμηλο με μέλι ήταν το αντιβιωτικό της παιδικής μας ηλικίας, όπως μου είπε ο φίλος μου ο 84χρονος Γιώργος Στενός. Οι Ικαριώτες ακόμα το πίνουν όταν νιώθουν ότι τους τριγυρίζει κρύωμα και το ίδιο κάνουν με την ρίγανη για το στομαχόπονο, το χαμομήλι για την αϋπνία και πολλά άλλα. Τα περισσότερα τσάγια είναι διουρητικά, βοηθούν να ανακουφιστεί η υπερένταση και ίσως αυτός είναι ένας λόγος που οι ντόπιοι δεν παθαίνουν συχνά καρδιακή νόσο.”
Η ιστορία του Σταμάτη, λοιπόν, μπορεί να μας μάθει πολλά για τον υγιή τρόπο ζωής και για την φυσική θεραπεία του καρκίνου. Οι υγιεινές, εποχιακές τροφές που προετοιμάζονται με αγάπη είναι πολύ αποτελεσματικά φάρμακα.
Ταυτόχρονα, ο χρόνος στη φύση θα βοηθήσει τον ασθενή να αποκτήσει ξανά την επιθυμία να ζήσει και να παλέψει για τη ζωή του. Επιπλέον, ο χρόνος με τους ανθρώπους που αγαπάει είναι ανεκτίμητος και μπορεί να θεραπεύσει την κατάθλιψη και να μας κάνει να νιώσουμε πιο θετικοί και ενεργητικοί.
Επίσης, η Ικαρία είναι γνωστή για την μακροζωία των κατοίκων της, αφού είναι πλούσια σε ντόπια τρόφιμα, φυσική ομορφιά, ηρεμία, χαλαρότητα και υγιείς κατοίκους. Οι περισσότεροι Ικαριώτες δεν πάσχουν από κάποια σύγχρονη ανίατη ασθένεια, όπως ο καρκίνος και η καρδιακή νόσος.
“Η απομόνωση της Ικαρίας την βοήθησε να δημιουργήσει μια πραγματική απόδειξη της μεσογειακής διατροφής με την πιο ολοκληρωμένη έννοια, όπου καταναλώνονται φρέσκα, εποχιακά, σπιτικά μαγειρεμένα τρόφιμα και η κοινότητα είναι δεμένη με τρόπους που συμβάλλουν στην σωματική και ψυχική υγεία, τις ανθρώπινες σχέσεις και το περιβάλλον.”
“Πολλοί Ικαριώτες ζουν μια μακροχρόνια και καλή ζωή, με λιγότερο καρκίνο και καρδιακή νόσο από ότι οι Αμερικάνοι, ουσιαστικά χωρίς άνοια ή κατάθλιψη, πίνοντας κρασί, απολαμβάνοντας το σεξ, περπατώντας, καλλιεργώντας και παραμένοντας κοινωνικοί μέχρι μεγάλη ηλικία. Έχουν 10 φορές παραπάνω πιθανότητα να ζήσουν μέχρι τα 90 ή τα 100 από ότι οι Αμερικάνοι, μια στατιστική που ισχύει το ίδιο σε άντρες και γυναίκες.”
Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες αναφορές, ακόμα και σήμερα η Ικαρία είναι ένα τέλειο, ήρεμο, ειδυλλιακό μέρος και έχει κερδίσει επάξια την φήμη της ότι εκεί οι άνθρωποι ξεχνούν να πεθάνουν.
Επίσης, σε ένα πρόσφατο άρθρο της για την Huff Post η Diane Kochilas, Ελληνο-Αμερικανίδα σεφ, συγγραφέας βιβλίων και παρουσιάστρια εκπομπών, λέει για το νησί:
“Ικαρία: Η προσεκτική μεσογειακή διατροφή στο ελληνικό νησί όπου οι άνθρωποι ξεχνούν να πεθάνουν. Η ζωή στην Ικαρία, ακόμα και το 2014, είναι ένα παράδειγμα υγιούς τρόπου ζωής, γερού μυαλού και σώματος. Το νησί με έμαθε να τιμώ τις σχέσεις που γεφυρώνουν γενιές και ηπείρους, να απολαμβάνω τα δώρα της φύσης, να τρώω το κάθε φαγητό στην εποχή του και ίσως το πιο σημαντικό από όλα, να τα κάνω όλα αυτά με ανοιχτό μυαλό και τραπέζι, καλωσορίζοντας και άλλους σε αυτό.”
