Κι όμως, ο Βαγγέλης “δολοφονήθηκε”…

Της Στεύης Τσούτση.

Τον βρήκανε.

Το πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία ειδήσεων, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, μα πάνω από όλα στις καρδιές και το μυαλό των Ελλήνων.

Βρέθηκε ο Βαγγέλης.
Νεκρός…

Ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο σε μια εξαφάνιση που απασχόλησε την κοινή γνώμη τον τελευταίο μήνα.
Ένα νεαρό παιδί, θύμα άγριου bullying στο χώρο που πήγε να σπουδάσει.
Ένα νεκρό παιδί , βρισκόταν 800 μόλις μέτρα μακριά από τη σχολή του, την ώρα που είχε κινητοποιηθεί όλη η Ελλάδα να τον ψάχνει.

Τραγική ειρωνεία.

Ή απλά τραγική κοινωνία.

Πέσαμε να φάμε τους πέντε έξι νταήδες που βασάνιζαν το δύστυχο αγόρι. Κανείς δεν αρνείται πως έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης.

Άραγε σκεφτήκαμε το δικό μας φταίξιμο;Και δεν είναι απάντηση το ότι δεν γνωρίζαμε το Βαγγέλη. Γιατί αν καθίσουμε να σκεφτούμε, αν ανασύρουμε πλήρως παραγκωνισμένες μνήμες, θα βρούμε πολλούς σαν το Βαγγέλη. Ανθρώπους που κακοποιήθηκαν με κάθε τρόπο μπροστά στα μάτια μας ή εις γνώσιν μας κι εμείς δεν αντιδράσαμε.

Είναι πάντα εκείνο το «Που να μπλέκω τώρα», που μας κυνηγά.

Ένα παιδί βρέθηκε νεκρό με ένα μαχαίρι δίπλα του. Πιθανολογείται πως απελπισμένο αποφάσισε το ίδιο το τέλος του.

Κι αυτό το μαχαίρι το κρατούσαν πολλά χέρια, όχι μόνο των τραμπούκων συμφοιτητών του.

Όλα εκείνα τα χέρια που δεν αποδέχονται ούτε την υπόνοια της διαφορετικότητας και της ευαισθησίας.
Όλα εκείνα τα χέρια που κρεμούν ταμπέλες και στήνουν στη γωνία ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή δεν τους μοιάζουν. Επειδή κανείς δεν τους έμαθε πως η ομορφιά της ζωής είναι στην ποικιλία, στην εναλλαγή.
Μόνο και μόνο επειδή μπορούν. Επειδή δε βρέθηκε κανείς να τους σταματήσει.
Όλα εκείνα τα χέρια που ήξεραν, έβλεπαν, άκουγαν, αλλά αδιαφορούσαν.

Στην κοινωνία του «Δε βαριέσαι», φταίμε όλοι μας.

Γονείς, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί κι άγνωστοι.

Φταίμε γιατί αφήνουμε τα στερεότυπα να επηρεάσουν την ανθρωπιά μας.

Γιατί αφήνουμε το φόβο και τη δειλία μας να γιγαντωθούν.
Θυμώνω. Με όλους και όλα. Και με μένα επίσης.

Αν το εύκολο όλων είναι να ρίχνουμε ευθύνες στους θύτες, εγώ θέλω τα δύσκολα.
Να αναγνωρίσουμε και τις  δικές μας ευθύνες.

Ένα παιδί νεκρό. Τρομοκρατημένο και μόνο. Γιατί πέρα από τους βασανιστές του, δεν υπήρξε ΕΝΑΣ μοναδικός άνθρωπος που να μπορέσει να ακουμπήσει. Να ζητήσει βοήθεια, να τον ακούσει, να τον υπερασπιστεί.
Φωνές απελπισμένες που χτυπούν σε κλειστές πόρτες. Με τα αυτιά κολλημένα πάνω τους αλλά κανένα κλειδί δε γυρίζει. Καμία χαραμάδα διαφυγής.
Από δειλία; Αδιαφορία; Το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Η σιωπή είναι συνενοχή. Είναι έγκλημα.

Είμαστε άνθρωποι που να πάρει. Είναι τρομερό να μη νοιαζόμαστε το διπλανό μας. Να τον βλέπουμε να βασανίζεται και να μη μιλάμε. Να μην τον προστατεύουμε.

Δικό μας είναι το μαχαίρι που τερμάτισε τη ζωή του παιδιού. Σας αρέσει, δε σας αρέσει.

Ο σεβασμός είναι δικαίωμα όλων μας. Και υποχρέωση που να πάρει και να σηκώσει. Υποχρέωση!
Bullying.
Είναι βάρβαρη λέξη. Με τόσο άσχημο ήχο. Τόσο άσχημες εικόνες να τη συνοδεύουν. Κι όμως, τη φέραμε στη ζωή μας και την κρατήσαμε. Αυτή μας αξίζει τελικά;
Ελπίζω όχι.

Ο εκφοβισμός δε χωρά πουθενά. Δεν πρέπει να χωρά. Γιατί δε θέλουμε μια τέτοια κοινωνία για τα παιδιά μας. Και υπάρχει τρόπος να το πετύχουμε.
Αφήνοντας ανοιχτές τις πόρτες μας, μα πάνω από όλα ανοίγοντας το στόμα μας. Όχι για τις μικρότητες ενός κουτσομπολιού.

Αλλά με ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο. Με θάρρος για να τον βοηθήσουμε στα δύσκολα.Με σθένος απέναντι σε νταήδες. Απέναντι σε ανθρωπάκια που δεν έμαθαν το σεβασμό. Με τη σιωπή και την αδιαφορία γινόμαστε συνένοχοι. Γινόμαστε κι εμείς ανθρωπάκια. Αλλά γεννηθήκαμε άνθρωποι. Κάπου όμως το ξεχάσαμε.
Ο Βαγγέλης δεν είναι πια μαζί μας.


Χρειάζεται κι άλλο ταρακούνημα για να το θυμηθούμε;