Ο ηθοποιός Χρήστος Συριώτης μίλησε στο περιοδικό YES! και τον Ανδρέα Θεοδώρου για τη δύσκολη περίοδο που πέρασε όταν αρρώστησε από καρκίνο.
Είναι ξεχωριστό το έργο «Τι κοιτάτε ρε;»για σένα;
Ναι γιατί το έγραψα κατά τη διάρκεια των πολλών χημειοθεραπειών που έκανα. Εκείνη την περίοδο ανέβαινα ένα Γολγοθά, γιατί η διάρκεια τους ήταν μαρτυρική. Νιώθω περήφανος για αυτή τη δουλειά, αν και ξέρεις, νιώθω σαν να το έχει γράψει ένας άλλος, όχι εγώ. Όταν το έγραψα, ήμουν σε άσχημη ψυχολογική περίοδο υπό την επήρεια φαρμάκων και βγήκε σε μια ρωγμή της ζωής μου.
Τι ήταν αυτό που σου έδωσε το κίνητρο για να γράψεις;
Κάποια στιγμή από τις πολλές παρενέργειες που είχα – γιατί δεν είναι τυχαίο πως αποκαλούσα τις χημειοθεραπείες «μπουκάλια με χλωρίνη» – έπαθα θρόμβωση και είπα στον πατέρα μου πως θέλω να πεθάνω. Δεν άντεχα άλλο τις ζαλάδες, τους εμετούς και όλα αυτά.
Τον φοβάσαι το θάνατο;
Έφτασα πάρα πολύ κοντά στο θάνατο. Έκανα 60 χημειοθεραπείες και μάλιστα τις πιο δυνατές που υπάρχουν. Πλέον τον φοβάμαι με την έννοια του ότι θέλω να προλάβω να κάνω κάποια πράγματα. Όχι για την υστεροφημία μου απλά επειδή τα έχω στο μυαλό μου.
Φαντάζομαι θα ζορίστηκες πολύ οικονομικά την περίοδο της αρρώστιας σου…
Ναι γιατί σταμάτησα να δουλεύω και έμεινα άνεργος για μεγάλο διάστημα. Προκειμένου να βάλω τα λίγα χρήματα που είχα στην παράσταση μου, υπήρχαν μέρες που δεν είχα ένα ευρώ για να βγάλω εισιτήριο για το μετρό. Πριν την κρίση είχα πάρει δάνεια, είχα κάνει αγορές και ακόμα και όταν ήμουν στο νοσοκομείο με χημειοθεραπείες με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν πως «θα σου κάνουμε κατάσχεση». Τους εξηγούσα την κατάσταση μου και οι εισπρακτικές απαντούσαν «δεν μας ενδιαφέρει». Ήταν φρικτό και το μόνο που έκανα ήταν να κλείνω το τηλέφωνο.
Θυμάσαι τι ήταν το πρώτο που έκανες όταν σου είπαν πως έχεις καρκίνο;
Μου το είπαν στον υπέρηχο κυνικά. Παρότι ήμουν προετοιμασμένος γιατί το είχα ψάξει, κανείς δεν θέλει να το πιστέψει. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που έκανα ήταν να κάτσω στα σκαλιά της εισόδου και να κλάψω. Μετά το είπα στην αδελφή μου.
Πέρασες κατάθλιψη;
Μεγάλη, δεν ήθελα να βγω από το πάπλωμα. Και στο παρελθόν είχα φτάσει σε αυτό το σημείο για συναισθηματικούς λόγους.
Σε ενόχλησαν οι αλλαγές στην εξωτερική σου εμφάνιση;
Όχι, ήταν η καλύτερη αποτρίχωση (γέλια) Δεν με ενόχλησαν παρότι πήρα 30 κιλά. Είχε μπλοκάρει ο μεταβολισμός μου από τις παρενέργειες. Αφού έτρωγα μια ντομάτα και έπαιρνα ένα κιλό Ήμουν χωρίς μαλλιά, χωρίς βλέφαρα, πρησμένος από τις κορτιζόνες, όμως κοιταζόμουν στον καθρέφτη και σκεφτόμουν πιο ρόλο μπορώ να υποδυθώ έτσι.
