Στη Βραζιλία είναι παράνομα να έχει κανείς ως κατοικίδιο ένα άγριο ζώο.
Αλλά παρά όσα λέει ο νόμος, ο Dindim επισκέπτεται τον καλύτερό του φίλο, τον οποίο γνώρισε σε μια από τις παραλίες της Βραζιλίας κάθε χρόνο, από το 2011.
Ο 71χρονος συνταξιούχος πρώην τουβλάς και ερασιτέχνης ψαράς με το όνομα Joao Pereira de Souza βρήκε τον Dindim, έναν πανέμορφο πιγκουίνο καλυμμένο με πετρέλαιο και έτοιμο να πεθάνει. Όταν ο Joao φρόντισε το άτυχο ζώο, ανακάλυψε ότι ο Dindim δεν ήθελε να φύγει. Όταν αναγκαστικά αποχωρίστηκαν, ο Joao ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να επιστρέψει ένα χρόνο μετά και στη συνέχεια για αρκετά χρόνια.
“Αγαπώ αυτόν τον πιγκουίνο σαν να είναι δικό μου παιδί και πιστεύω ότι και εκείνος με αγαπά”. “Δεν αφήνει κανέναν να τον ακουμπήσει εκτός από εμένα, τους τσιμπά. Ξαπλώνει στα πόδια μου, με αφήνει να τον βρέχω, τον ταΐζω σαρδέλες και τον σηκώνω για αγκαλιές”.
Αλλά παρά όσα λέει ο νόμος, ο Dindim επισκέπτεται τον καλύτερό του φίλο, τον οποίο γνώρισε σε μια από τις παραλίες της Βραζιλίας κάθε χρόνο, από το 2011.
Ο 71χρονος συνταξιούχος πρώην τουβλάς και ερασιτέχνης ψαράς με το όνομα Joao Pereira de Souza βρήκε τον Dindim, έναν πανέμορφο πιγκουίνο καλυμμένο με πετρέλαιο και έτοιμο να πεθάνει. Όταν ο Joao φρόντισε το άτυχο ζώο, ανακάλυψε ότι ο Dindim δεν ήθελε να φύγει. Όταν αναγκαστικά αποχωρίστηκαν, ο Joao ξαφνιάστηκε όταν τον είδε να επιστρέψει ένα χρόνο μετά και στη συνέχεια για αρκετά χρόνια.
“Αγαπώ αυτόν τον πιγκουίνο σαν να είναι δικό μου παιδί και πιστεύω ότι και εκείνος με αγαπά”. “Δεν αφήνει κανέναν να τον ακουμπήσει εκτός από εμένα, τους τσιμπά. Ξαπλώνει στα πόδια μου, με αφήνει να τον βρέχω, τον ταΐζω σαρδέλες και τον σηκώνω για αγκαλιές”.