Μια μέρα όταν ήμουν ακόμη νεαρός, ξέμεινα στην πόλη από βενζίνη και δεν μπορούσα να επιστρέψω σπίτι. Το άσχημο για μένα ήταν ότι δεν είχα μαζί μου καθόλου λεφτά. Ούτε καν λίγα ψιλά να τον πάρω τηλέφωνο για να έρθει να με πάρει.
Μπήκα σε ένα εστιατόριο και ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό του για να μιλήσω με τον πατέρα μου. Μου είπε ότι υπήρχε ένα τηλέφωνο με κέρματα στη γωνία. Του είπα ότι δεν είχα μαζί μου καθόλου λεφτά και του ζήτησα αν μπορεί να μου δώσει 20 δραχμές για να πάρω τηλέφωνο. Μου έδωσε και τον ευχαρίστησα από την καρδιά μου για την καλοσύνη του.
Ο μπαμπάς μου ήρθε. Την επόμενη μέρα με πήγε στην πόλη για να πάρω το αυτοκίνητο μου. Όταν επέστρεψα σπίτι, ο πατέρας μου με ρώτησε αν πήγα στο εστιατόριο για να επιστρέψω τις 20 δραχμές στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου.
Του είπα «Όχι». Του είπα ότι δεν τα δανείστηκα τα χρήματα αλλά απλά μου τα έδωσε και ότι ήταν μόνο 20 δραχμές.
Μου είπε να σταματήσω να μιλάω και να πάω ξανά στην πόλη για να επιστρέψω τις 20 δραχμές στον άνθρωπο. Μου είπε:
«Κανείς δεν θα ενοχληθεί αν δεν επιστρέψεις αυτές τις 20 δραχμές. Κανείς ούτε καν θα το παρατηρήσει. Ωστόσο, αν κάνεις τον κόπο να τα επιστρέψεις, τότε θα δείξεις ότι είσαι ένας έντιμος άνθρωπος και θα δώσεις το καλό παράδειγμα. Και αν κάποτε χρειαστείς πάλι μια χάρη, αυτός ο άνθρωπος δεν θα διστάσει ξανά να σε βοηθήσει.
Και κατέληξε λέγοντας: «Χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να χτίσεις ένα καλό όνομα αλλά μόνο μια στιγμή για να το γκρεμίσεις».
Ο πατέρας μου για πολλά χρόνια είχε τη δική του επιχείρηση και ήταν σεβαστός από όλους. Σήμερα ζει μαζί με εμένα και την οικογένεια μου γιατί έχει Αλτσχάιμερ και δεν μπορεί να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του.
Στις μέρες λίγοι δίνουν πραγματικά σημασία στις αρχές και στις αξίες ενός ανθρώπου. Εγώ όμως είμαι περήφανος για το όνομα που έχω φτιάξει και αυτό το χρωστάω αποκλειστικά στον πατέρα μου».
dinfo.gr
