Όσο κι αν τον αγαπάς, όσο κι αν ταιριάζουν τα χνώτα σας, όσο κι αν μαζί φτιάχνετε τον τέντζερη και το καπάκι, όσο ρομαντικό κι εκστασιακό κι αν είναι στην αρχή (δηλαδή τις τρεις πρώτες φορές που θα συμβεί), το να μοιράζεσαι το κρεβάτι μαζί του σημαίνει καλώς ή κακώς μία λιγότερο άνετη πραγματικότητα.
Και υπάρχουν πολλοί παράγοντες για να γίνει αυτό: ροχαλίζει, στριφογυρίζει παίρνει το πάπλωμα.ή -το εφιαλτικό σενάριο- θέλετε και οι δύο την ίδια μεριά του κρεβατιού εδώ. Κι ενώ υπάρχουν πολύ καλοί λόγοι να επιστρέψουμε την δεκαετία του 50′ όπου τα ζευγάρια είθιστο να κοιμουνται στο ίδιο δωμάτιο, αλλά σε δύο μονά κρεβάτια, το να κοιμάσαι με το φίλο σου έχει και τα καλά του.
Αρχικά είναι το φάρμακο για ανθρώπους που φοβούνται το σκοτάδι η που κρυώνουν πολύ. Πέρα όμως από τις πρακτικές προεκτάσεις, αξίζει να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου για στιγμές όπως αυτή που θα χαζοξυπνήσετε και θα πάρετε αγκαλιά ο ένας τον άλλον ή θα χουζουρέψετε σε στάση κουταλάκι.
Όλα αυτά όμως δεν έρχονται έτσι, με το καλημέρα σας. Χρειάζεται πρώτα να περάσεις την παρακάτω “εκπαίδευση”.
1. Το στάδιο “είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί”
Οπότε όχι μόνο δεν σε ενοχλεί να τον έχεις οριζοντίως δίπλα σου στο κρεβάτι, αλλά το επιδιώκεις. Και όχι μόνο επειδή είστε ερωτευμένοι οπότε το σύμπαν είναι ούτως ή άλλως πιο φιλικό, αλλά επειδή πιθανότατα την περισσότερη ώρα την περνάτε ασφυκτικά αγκαλιασμένοι, φορώντας μόνο το βρακί, έχοντας τα σεντόνια μπερδεμένα στα πόδια σας και φυσικά, κάνοντας σεξ. Το λιγότερο πάντωνς που κάνετε εκεί είναι να κοιμάστε.
2. Το στάδιο “Σ’αγαπώ αλλά”
Εδώ είναι που δειλά δειλά κάνει την εμφάνισή της η πραγματικότητα και ο άλλος αποκτά την κανονική του μορφή, εμφάνιση, μυρωδιά, γεύση. Συνειδητοποιείς και σε ενοχλούν για πρώτη φορά πράγματα που δεν είχες παρατηρήσει σε εκείνον, όπως το ότι το να κοιμάσαι δίπλα του δεν διαφέρει από το να σου είχαν βάλει ένα στρώμα δίπλα στις ράγες του τραίνου. Τον αγαπάς και θέλεις ακόμα να σε πάρει αγκαλιά αλλά μετά από την την τέταρτη φορά που τον έχεις σκουντήξει για να σταματήσει (και αφού τον έχεις ηχογραφήσει για να τον αναγκάσεις να ακούσει πως κάνει), κουκλουριάζεσαι σε μία μικρή γωνιά του κρεβατιού και αδημονείς να ξημερώσει.
3. Το στάδιο “Ναι, αλλά κι εσύ πως κοιμάσαι έτσι”
Κι έρχεται εκείνο το πρωινό που αντί να σου πει “καλημέρα, όταν κοιμάσαι είσαι τόσο όμορφη”, τα χείλη του προφέρουν ” όταν κοιμάσαι πιάνεις όλο το κρεβάτι”. Σου εξηγεί ότι όλο το βράδυ προσπαθούσε να σε κάνει να πας λίγο πιο ‘κει αλλά εσύ ξαναπλωνόσουν. Του υπόσχεσαι ότι θα προσπαθήσεις να το ελέγξεις (Καμία σχέση).
4. Το στάδιο “θα κοιμηθώ στον καναπέ”
Πλέον υπάρχει πρόβλημα. Ξεκάθαρα πράγματα. Σε ενοχλεί (πολύ) και τον ενοχλείς (ακόμα περισσότερο). Προσφέρεσαι να κοιμηθείς στον καναπέ με την ελπίδα να ακούσεις ένα “όχι, θέλω να κοιμόμαστε μαζί” ή τουλάχιστον ��να “Άσε, θα κοιμηθώ εγώ στον καναπέ”. Αν’ αυτών ακούς ένα “εντάξει, ό,τι θέλεις”.
5. Το (άβολο) στάδιο όπου όλα παραγίνονται άνετα
Στην αρχή, απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια, αλλά με αυτοέλεγχο, ενίοτε και διαλογισμό κατάφερνες να μην αφήσεις τα αέρια σου να συναντήσουν τον έξω κόσμο ή τουλάχιστον να μην ακουστούν. Πλέον δεν μπορείς να είσαι 24 ώρες το 24ωρο σε επιφυλακή για να συγκρατείς κάθε μία από τις δραστηριότητες του εντέρου σου, ειδικά τις ώρες που κοιμάσαι.
6. Το στάδιο που συνειδητοποιείς ότι προτιμάς να κοιμάσαι ΜΟΝΗ ΣΟΥ
Αρκεί ένα βράδυ που θα λείπει και τότε σ υ μ β α ί ν ε ι . Μπορείς και πάλι να τεντωθείς όσο διάπλατα θέλεις, να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να απολαύσεις την ησυχία και τον ήχο της σιωπής, να μυρίσεις τον καθαρό από τα χνώτα του αέρα. Θυμάσαι τι σημαίνει πραγματικός ύπνος. Πόσο σου είχε λείψει να είσαι ο εαυτός σου στο κρεβάτι.Η ζωή είναι και πάλι κανονική.
7. Το στάδιο που συνειδητοποιείς ότι ακόμα κι έτσι, θέλεις να κοιμάσαι μαζί του
Και μετά έρχεται πάλι εκείνο το βράδυ που ξαπλώνετε για ύπνο μαζί και σε παίρνει και πάλι αγκαλιά και ξεχνάς όλα τα παραπάνω γιατί τελικά αυτό που θέλεις πραγματικά είναι να κοιμάσαι δίπλα του. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
