Προς όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας
Καλησπέρα σας.
Το πιο πιθανό είναι ότι δεν με ξέρετε. Είμαι ο τύπος που μένει στον τέταρτο όροφο στο τελευταίο διαμέρισμα δεξιά. Μετακόμισα εδώ πριν από ένα χρόνο.
Δεν με ξέρετε γιατί δεν σας έχω χτυπήσει την πόρτα ποτέ για να ζητήσω κάτι και σπάνια συναντάω κάποιον από εσάς στο διάδρομο. Δεν είναι ότι δεν είμαι κοινωνικός, απλά δεν με ενδιαφέρει να σας γνωρίσω, αν και δεν αποκλείεται ανάμεσά σας να υπάρχουν ενδιαφέρουσες προσωπικότητες.
Με λίγα λόγια, θέλω την ησυχία μου. Δεν με βοηθάτε όμως. Από πού να πρωτοξεκινήσω. Από την κοπελίτσα στον τρίτο που μαθαίνει πιάνο;
Μη ρωτάτε πως ξέρω ότι είναι κοπελίτσα, αποκλείεται να είναι αγόρι και να παίζει τη μελωδία της μοναξιάς της Βανδή.
Αν παρόλα αυτά είσαι αγόρι, εγώ θα σε φωνάζω κοπελίτσα και θα σου φορέσω και ένα ροζ φιόγκο.
Και δεν είναι ότι με ενοχλεί η μουσική σου ενασχόληση.
Με ενοχλεί όταν γίνεται το μεσημέρι του Σαββάτου. Είναι το μοναδικό μεσημέρι της εβδομάδας που κοιμάμαι. Και με ξυπνάει. Γι αυτό να ξέρεις ότι αν συνεχίσεις να παίζεις αυτές τις ώρες η συνάντηση που θα έχουμε θα είναι ξαφνική.
Και δεν θα βγει σε καλό. Αν είσαι ο γονιός και διαβάζεις αυτό το γράμμα, μην ανησυχείς. Θα ξεκινήσω από σένα. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μη λάβετε όλα αυτά που έγραψα και θα γράψω στη συνέχεια ως απειλή.
Αλλά ως υπόσχεση. Θα έρθω και θα τα κάνω.
Φίλε στον πρώτο. Σ’ αρέσει να ακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν ελληνικές επιτυχίες; Κάντο με κλειστή την πόρτα. Το ξέρω άτι την ανοίγεις. Έχω κρυφοκοιτάξει. Και ξέρω και γιατί το κάνεις.
Ελπίζεις σε επικοινωνία με γείτονα η γειτόνισσα. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι δεχτείς έναν επισκέπτη που μόνο στόχο θα έχει να καταστρέψει τις ηλεκτρικές σου συσκευές, τον υπολογιστή σου και οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιείς για να ακούσεις ραδιόφωνο, θα σε δέσει σε μία καρέκλα, θα σε αλείψει με μέλι και θα αδειάσει πάνω σου ένα σακουλάκι με μυρμήγκια που τυχαία βρέθηκαν στην τσέπη του.
Δεν θες τέτοιον επισκέπτη πίστεψε με.
Και πάμε τώρα σε σένα. Ξέρεις καλά ποια είσαι. Εσύ που βογκάς. Μία φορά τη εβδομάδα, κάθε Τετάρτη, από τις 12 το βράδυ μέχρι τις 3 το πρωί, εδώ και δύο μήνες. Στην αρχή είχε πλάκα το παραδέχομαι.
Αλλά το στάνταρ του πράγματος μου δείχνει ότι δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όσο φαίνεται. Είσαι προγραμματισμένη; Τα έχεις με παντρεμένο που έρχεται εκείνες τις ώρες μόνο; Δεν με ενδιαφέρει πλέον. Μου χαλάς την αγωνία του να ξεχάσω τι μέρα είναι και τι ώρα.
Εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχός απολαμβάνοντας τη χαρά του να κοιτάς το ταβάνι, σε ακούω. Πάλι γα….αι αυτή, Τετάρτη θα ναι.
Και δεν στο χω πει; Σιχαίνομαι τις Τετάρτες. Θα μπορούσα να γράφω για μέρες, αλλά μην ανησυχείτε θα επανέλθω. Κλείνω με τα πιτσιρίκια του πέμπτου. Την επόμενη φορά που θα τρέξετε στο διάδρομο μεσημέρι, μία μεγάλη απόχη θα σας μαζέψει ένα ένα, θα σας κλείσει σε μία ντουλάπα για ένα χρόνο (με τροφή παρόλα αυτά) μέχρι να βάλετε μυαλό και να μάθετε ότι φωνάζουμε μόνο όταν υπάρχει λόγος.
Το ότι παίζω κυνηγητό και κάποιος ακούμπησε την πλάτη μου δεν είναι λόγος. Αυτό το γράμμα θέλω να το κρατήσετε. Θέλω να ξέρετε ότι από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα μένει ατιμώρητο. Υπάρχει καινούργιος σερίφης στην πολυκατοικία και το όνομα του είναι «διαμελιστής». Ωραίο όνομα δεν συμφωνείτε; Μέχρι την επόμενη φορά, που ελπίζω να μην υπάρξει, χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας, κλείστε τις πόρτες των σπιτιών σας, πηδηχτείτε χωρίς υπερβολές που δεν πείθουν κανέναν, και όλα θα πάνε καλά.
Yours truly,
